Bij themagerichte intervisie gaat het niet zozeer om een persoon in het midden zetten. Thema gericht werken gaat op zoek naar een thema dat iedereen in de groep aangrijpt, raakt of van invloed is op werksituaties. Voorbeelden zijn: groepsrituelen,  hoe ga ik om met macht, overwerken, de normen van de organisatie.

Ik word altijd enthousiast als ik een werkvorm tegenkom die gebruik maakt van beeldkaarten. Beeldkaarten werken zo goed omdat ze het associatief vermogen stimuleren.

Intervisie is in opkomst. Een goede leidinggevende weet dat het belangrijk is als zijn medewerkers met elkaar praten over werksituaties. Daarnaast is intervisie een prachtig instrument om de persoonlijke ontwikkeling van professionals te stimuleren. Maar .. dat kan een leidinggevende wel willen, maar hoe sta jij hierin? Kies jij voor intervisie zonder dat je het je wordt opgelegd?  Deze test helpt je om bewust te kiezen voor intervisie.

De eerste bijeenkomst is altijd een beetje spannend. Een groep mensen die elkaar wel kennen, maar ook weer niet. Iedereen die met dezelfde vraag zit: 'Is intervisie iets voor mij en wat kan ik verwachten van deze nieuwe mensen en van deze intervisor? De eerste bijeenkomst doorlopen we een aantal stappen om deze spanning te verminderen. We doen dit door een gezamenlijke invulling te formuleren over de vervolg bijeenkomsten. Wat willen we en hoe gaan we dat doen? Voor mij is de 1e bijeenkomst geslaagd als alle deelnemers verlangend gaan uitzien naar de 2e bijeenkomst.

Deze methode is effectief als het gaat om vaardigheden aanleren. Ik heb deze methode al een paar keer zelf gebruikt. Reacties na afloop waren zeer positief en leverden reacties op als 'nou weet ik hoe mijn collega's reageren, ik kan me beter voorstellen hoe de andere persoon erbij zit, ik kan nu zo reageren dat ook bij mij past'. De clinic is een soort rollenspel. De inbrenger demonstreert de probleemsituatie die hij of zij vaak tegenkomt. Dit doet hij of zij door de verschillende rollen van de probleemsituatie zelf te laten zien met gebruikmaking van verschillende stoelen. 

Een intervisiecoach of een intervisiebegeleider? Ik kwam deze vraag onlangs tegen toen ik een boek zat te lezen over intervisiecoaching (Doorn en Lingsma, 2013). En dan komt bij mij de vraag naar boven wat ben ik: Een coach of een begeleider of misschien wel allebei? Ik ben gelijk op zoek gegaan naar meer tekst over dit onderwerp. Er is niet zoveel te vinden op internet en in de literatuur. Maar ik heb wel het een en ander gevonden. Ik wil het graag voor je op een rijtje zetten en afsluiten of ik nu een coach of begeleider of allebei ben.

Intervisie kent een verdeling van rollen. Juist de veelheid van rollen maakt het goed om naar het spel (de situatie) te kijken en met elkaar tot een voorstelling te komen. Het gevaar van intervisie is dat het verzandt in gezellig koffiedrinken, niet doorvragen, de dominerende stempel van één persoon, communicatiepatronen herhalen waardoor geen nieuwe inzichten worden bereikt. De verdeling van rollen en met name het aanstellen van een facilitator draagt bij aan de zinvolheid van intervisie.

Intervisie wordt als zinvol en verbindend ervaren.  Dat hoor ik van al mijn intervisanten. Ik begin een intervisie graag met contact maken met elkaar, verbinding maken met de vorige bijeenkomst en zeker niet als laatste: jezelf weer verbinden met intervisie. Niet met je hoofd en hart bij een andere situatie zijn. Nee, de intervisie is NU. De praktijk is dat intervisie vaak 1x in de zes weken plaats vindt. In deze zes weken is de 'bevreemding' weer een beetje opgetreden. Om deze redenen begin ik dan ook altijd met de volgende twee stappen.

De bijeenkomst eindigt altijd met een evaluatie. De ervaring leert dat er meestal te weinig tijd over is voor een evaluatie. Toch is dat jammer. Het is leerzaam en goed voor de afronding om terug te kijken op de bijeenkomst en de waardevolle momenten nog even te belichten. 

Vrijwel alle werkvormen binnen intervisie richten zich op de vraag van de inbrenger. Deze werkvorm richt zich echter op het samenwerken binnen een team en is daarom lerend voor alle intervisanten. Leuk omdat hij afwijkt.

De inbreng van een casus is het kernpunt van een intervisie. Een casus is een situatie, waarin jij een rol speelt en waarmee je op de een of andere manier nog steeds in je hoofd of je gevoel zit. Als jij nieuwsgierig genoeg bent om dit te willen onderzoeken, dan is intervisie ideaal.

Er bestaan veel inspirerende werkvormen die gebruikt kunnen worden om een ingebracht vraagstuk vanuit een bepaald perspectief te onderzoeken. In de afgelopen tijd heb ik boeken gelezen die mij in ieder geval geïnspireerd hebben. Een paar boeken als aanrader:

Het bespreken van werkthema's en vraagstukken vindt plaats op een gestructureerde manier. Een structuur draagt bij aan voorspelbaarheid en daardoor aan veiligheid. Een tweede argument is dat structuur zorgt dat doelen worden bereikt.

Ik geef intervisie bij drie instellingen. Toen ik begon met het geven van intervisie had ik nooit zo stil gestaan bij het begrip intervisie. Ik heb me altijd meer bezig gehouden met het geven van supervisie en coaching. Hoewel het drie vormen zijn die zich bezig houden met de ontwikkeling van professionals is intervisie anders. Anders? Hoezo anders?

Sinds enige tijd geef ik intervisie aan een 6 tal groepjes professionals. Allemaal werkzaam in de non-profitsector. En terwijl ik dit doe, denk ik wel eens: dit had ik in mijn tijd ook willen hebben.

Intervisie is ‘hot’. Organisaties beginnen te beseffen dat intervisie een goed middel is om de kwaliteit van de dienstverlening te verhogen. Daarnaast is er een toenemend besef dat professionals hun kennis kunnen delen, zodat ze niet hun werk elke dag weer ‘alleen’ hoeven te doen.