Wat is een intervisievraagstuk?

De inbreng van een vraagstuk/casus is het kernpunt van een intervisie. Een casus is een situatie, waarin jij een rol speelt en waarmee je op de een of andere manier nog steeds in je hoofd of je gevoel zit. Als jij nieuwsgierig genoeg bent om dit te willen onderzoeken, dan is intervisie ideaal.

Ik krijg vaak de vraag wat ik nu versta onder een casus. De volgende vragen komen het meeste voor:

•  Zijn alle situaties goed?
•  Wat moet er beslist vermeld worden in een casus?
•  Mag ik ook situaties van mijn team, met mijn leidinggevende of over de organisatie inbrengen?
•  Mag ik ook een privésituatie inbrengen?

Ik beschrijf een aantal punten die ik belangrijk vind in een casus.

1. Een casus is een situatie die zich afspeelt tussen jou en een persoon/personen die met het werk te maken hebben. Dus ja, een situatie met cliënt, een leidinggevende, een samenwerkingspartner, een teamgenoot zijn allemaal bruikbaar.
2. Een casussituatie over een privésituatie is mogelijk, als het werk er door beïnvloed wordt.
3. Een situatie kan zich in het verleden hebben afgespeeld, maar kan ook in de toekomst gaan spelen. Denk maar eens aan een gesprek voorbereiden of een overleg met verschillende partners dat volgende week moet plaatsvinden.
4. Een casus kan ook ontstaan omdat je een thema herkent, dat in verschillende situaties van je leven steeds weer opduikt. b.v. je 200% inzetten, maar je krijgt toch altijd kritiek.
5. Leveren de bovenstaande voorbeelden geen situatie voor je op? Denk dan eens aan de eerste kennismaking met een cliënt, de eerste vijf minuten van je gesprek of probeer eens na te denken over thema's als macht/onmacht, professioneel handelen, afstand en nabijheid etc. Onderzoek en bespreek hoe jij omgaat met deze punten.
6. Het belangrijkste is dat jouw persoon een rol speelt in de situatie. Jij zit midden in de situatie. Immers de intervisie gaat over jouw handelen / leren. Hoe kijk jij naar deze situatie.
7. Casus voorbereiden of ter plekke inbrengen? Een casus van te voren uitschrijven heeft het grote voordeel dat er meer verdieping kan ontstaan. Immers tijdens het schrijven kunnen ook inzichten worden verkregen. Vaak wordt dan ook duidelijk waar je nu precies tegen aan loopt (je vraagstelling).
8. In mijn intervisiegroepen geven professionals de voorkeur om de casus niet van te voren uit te schrijven, maar ter plekke de casus in te brengen. Wat mij betreft is dit ook mogelijk. De intervisant is zelf verantwoordelijk voor de mate van diepgang, de mate van leren.
9. Wil je een casus toch uitschrijven, dan kun je deze richtlijnen gebruiken: a. een korte beschrijving van de feitelijke situatie, vervolgd door je gedachten, associaties en gevoelens bij deze situatie. Daarna kun je beschrijven aan welke oplossingen je denkt, welke kwaliteiten je heb ingezet, wie je beïnvloed heeft. Wil je echt fundamenteel leren van deze situatie dan kan je nog vragen overdenken als: welke waarden/meningen spelen een rol, welk thema herken ik met andere situaties. Sluit af met een vraag die begint met: Hoe kan ik ...
10. Tip: schrijf een casus nooit in 1x. Schrijf - leg weg - lees nog eens - schrijf, vul aan.
11. Tot slot: een verslag na afloop van de intervisie schrijven is zeer zinnig. Een verslag draagt bij om de ervaringen opgedaan tijdens de intervisie, dieper te integreren. Teruglezen is natuurlijk een ander voordeel. En last but not least: je laat het gesprek nog eens passeren. Waar ben je het eens met meningen, wat is nu de kern van het inzicht dat je heb gekregen. Wil je er nog meer eruit halen? Denk b.v. eens om er literatuur bij te halen. Welke literatuur herken je in je handelen. Welke schrijver, schilder, muzikant heeft zich ook over jouw thema geuit. Je zult versteld staan.

Mijn vraag aan jou

Wie wil zijn / haar ervaring delen over hoe het was om een casus voor de bijeenkomst te schrijven? Ik (en de lezers) zijn nieuwsgierig wat je opgevallen is heb tijdens het schrijven. Bij voorbaat dank voor het delen van je ervaring.